Balans en leermomenten

Van het weekend lag ik de afgelopen maanden te overpeinzen. Wat is er eigenlijk veel gebeurd en wat was het soms verwarrend. Genoten heb ik zeker, van 'hem', van onze avonturen en bij de gedachte dat het nog lang niet over is, wordt mijn slipje spontaan nat. Aan de andere kant ook een hoop om mee (te leren) omgaan. Het opbouwen van het contact met 'hem', de acceptatie en overwinnen van een bepaalde schroom rondom mijn onderdanigheid, mezelf echt durven toe staan de meeste duistere fantasieën door mijn geest te laten fladderen. Wat zegt dat alles over mij, mijn persoonlijkheid, mijn relatie, mijn leven ?

Verwarrend ook omdat ik hem niet voor niets minnaar noem. Inmiddels heb ik wel helder dat er geen sprake is van verliefdheid, maar mijn genegenheid voor hem gaat veel verder dan bij vorige contacten. Er is meer dan alleen seks en ons spel, ofwel zoals hij eens heeft gezegd: we zijn op meerdere vlakken aan elkaar gewaagd. Na een aantal heftige ontmoetingen is het ook heerlijk om eens te ervaren hoe je van elkaars aanwezigheid kunt genieten zonder dat de hele dag in het teken staat van 'porneau'. Al lig ik dan tussendoor af en toe wel vastgebonden in een onmogelijke positie *grijns*.

Er is een bepaalde balans in mijn leven, de rust is teruggekeerd. Ons contact is gestabiliseerd, de 'jacht' is voorbij, we hebben uitgesproken nog lang van elkaar te willen genieten. En dat voelt rustig en bovenal goed. Het vertrouwen is gegroeid. Het gevoel van 'meant-to-be' overheerst weer, hij is op mijn pad gekomen, blijkbaar moest dat zo zijn. Ik stop met me afvragen waarom, het is gewoon zo en het voelt zo goed.

Wel grappig te merken dat er bij mij blijkbaar twee soorten vertrouwen zijn. Bij het ene, het vertrouwen in hem tijdens ons spel, was dat al heel snel meer dan 100%. Het andere, het vertrouwen in hem, zijn goede bedoelingen naar mij als persoon, dat duurde wat langer. Wat dat betreft hebben zijn voorgangers misschien wel e.e.a een beetje verpest :-) (sorry guys..) . Elke verandering in het contact leidde voorheen tot 'einde oefening'. De heren bleken toch een hidden-agenda te hebben, weliswaar met best begrijpelijke redenen, maar toch. En hoewel ik heel stoer probeerde te zijn, heb ik de afgelopen maanden wel een aantal keren het een beetje benauwd gehad als er wat veranderde in ons contact *bloos*.

Toch was daar toch altijd dat stemmetje op de achtergrond dat het goed zat en ik ben ook erg gelukkig met zijn geduld en manier van reageren waardoor langzaamaan het vertrouwen is gekomen dat hij echt nog lang niet klaar met me is. Natuurlijk, garanties zijn er niet maar de afgelopen weken viel het kwartje even goed en realiseerde ik me dat het eigenlijk niet eerlijk van me was, het niet volop durven te genieten van ons contact. Vanaf het allereerste contact heeft hij werkelijk op geen enkele manier me vervelend, ongeduldig of zonder respect behandeld of benaderd. Hij heeft altijd tijd en gelegenheid voor me vrij gemaakt, altijd geduldig mijn mails beantwoord als ik weer eens in de knoop zat met mezelf of vragen had. En dat ging op een respectvolle manier beide kanten op. Geen drama-mails van mijn kant (vind ik tenminste grinnik) maar wel een duidelijk verwoording waar ik tegen aan liep of wat me dwars zat. En merkte ik dat hij dat serieus nam en er rustig op in ging. Langzaam ging ik geloven in het gevoel dat ik echt alles tegen hem mag en kan zeggen, dat hij niet snel ergens van schrikt, boos wordt, beledigd van raakt.

Dus ja, ik moet toch eindelijk toegeven dat hij echt is zoals hij is, geen verborgen agenda. Hij is echt leuk, echt lekker, echt aardig en echt oprecht. Een bijzonder mens waarvan ik op meerdere gebieden zoveel leer. Iemand die soms baalt van zijn eigen onzekerheden maar daardoor voor mij juist een mooier mens wordt. Natuurlijk, ik kick op zijn dominante aspecten maar misschien wordt dat aspect juist nog krachtiger doordat hij geen onbeschofte bruut is maar gewoon een mens met ook zijn onzekerheden en frustraties en zich daarvan ook heel bewust is.

Qua onderdanigheid is me ook veel duidelijk geworden en ik ben nog steeds zo blij dat ik zijn uitgestoken hand heb gepakt en me die duistere gang in heb laten leiden. Een aantal dingen die ik de afgelopen maanden heb ontdekt...

- de behoefte aan een aantal vaste basisregels zoals altijd gladgeschoren, toestemming vragen om klaar te mogen komen. Ook hem aanspreken bij een bepaalde naam en het vragen of ik los mag, wat mag drinken, naar de badkamer mag etc. vind ik fijn. Niet alles is zwartwit afgesproken, sommige dingetjes zijn vanzelf ontstaan.

- dat bdsm op zoveel manieren ingevuld kan worden. Er is niet één vaststaande manier en er zijn ook geen vaste regels. Samen kies je die aspecten uit die je aanspreken en deze verwerk je in het spel. Sommige elementen worden een soort standaard onderdeel, anderen verdwijnen weer en weer anderen duiken af en toe op.

- ik heb ontdekt dat ik soms sneller en meer wil dan 'hij'. En dat is soms best lastig :-). Ik ben wat dat betreft echt een ongeduld maar moet toegeven, hij heeft wel (bijna ) altijd gelijk dat het meer loont om wat geduldiger te zijn. Het is veel meer genieten als je iets doet op een moment waar je echt aan toe bent. Tis als een tango dansen. Het is beter eerst de basis goed onder de knie te hebben voordat je je stort op de ingewikkelde passencombinaties *grijns*

- er is geen taboe, ofwel zeg nooit nooit. Daar waar ik een aantal maanden geleden toch echt zeker wist dat ik DAT echt nooit zou willen, roep ik tegenwoordig niet snel het woordje 'nooit' meer :-), ik ben, tot groot genoegen van 'hem', op menig ding teruggekomen qua uitspraken. En het mooie is, hij heeft me daarin nooit gepushed ofzo. Hij liet het rusten, liet me er over sudderen, waarna ik na enige tijd enigszins schoorvoetend moest bekennen dat het me toch wel geil leek.. Had ik al verteld dat hij zo geduldig is ? *grinnik*

- ik merk dat ik steeds meer geniet van pijn. Best logisch als het gelinkt word aan seksuele daden. Dat doet je hoofd nu eenmaal. Maar ik blijf me er over verwonderen al ben ik de schaamte steeds meer voorbij en smeek ongegeneerd om een pak slaag ;-). Of ik het krijg is een 2e ..

- Vernedering: ga tegen de muur staan met je handen omhoog en je kont naar achter, vinger je terwijl ik kijk, kijk me aan, laat me je inspecteren, slet, hoer. Zou het door mijn opvoeding komen dat ik de schaamte ervaar die ik voel onder dit soort opdrachten en benamingen? Maar als hij daarna met een hand over mijn hoofd strijkt, me een kus geeft of een complimentje smelt ik als het ware. Ik vind het eigenlijk stiekem onbewust heerlijk die vernedering :-). Eigenlijk is het meer het opzoeken van grenzen, ze oprekken, me over drempels heen helpen .. want ik vind het ook spannend en geil en wil echt in alle heerlijke schaamteloze vunzigheid genieten.

We zullen zien wat de toekomst brengt, ik ben benieuwd waar ik over een half jaar of jaar sta :-). Voor nu kan ik alleen maar zeggen dat ik NU heel erg veel zin heb in hem, zijn dominantie en zijn pik diep in mijn kut terwijl ik voorover op tafel lig. Vastgebonden natuurlijk *grijns*.