Angst

In het kader van de ontdekkingsreis die ik samen met mijn beschermheer de laatste maanden onderneem, vertoef ik ook regelmatig op de diverse bdsm-georiënteerde fora. Niet als actief schrijfster, wel om te lezen. Informatie op te zuigen, verhalen, ervaringen van anderen te lezen. Soms vermakelijk, vaker erg leerzaam. Zo weet ik nu dat mijn dipje zo 2-3 dgn na een ontmoeting niet ongebruikelijk is. En ben ik soms opgelucht dat mijn beschermheer niet zo fanatiek op diezelfde fora rond struint om ideeën op te doen :-).

Kortom, het helpt me wel in mijn zoektocht binnen dit wereldje. Wat ik wel wil, wat niet en wat misschien. Een van die dingen is het fenomeen 'angst'. Ik las verhalen van subs die een echte, diepe en panische angst voor hun dom ontwikkelen tijdens een spel. Met hun instemming overigens. Door die angst voelen ze zich klein, nietig en zijn ze enorm dankbaar voor de troost na afloop. Als ik sommige van die verhalen las, kreeg ik het spaans benauwd. Hoe ze angstig weg willen rennen, in een hoekje wegkruipen om aan de toorn van hun meester te ontkomen. Hoe ze compleet overstuur raken van zijn boze blikken, denigrerende woorden. Echte pure angst voor hun meester zelf die wel getransformeerd leek tot een evil version. Hoe ze deden wat hij verlangde, uit angst voor hem. En dan weet ik dat dit met volledige instemming gebeurd, maar toch .. ik vond en vind het heftig.

Het moge duidelijk zijn, ik heb daar niets mee. Ik wil geen angst voelen voor mijn beschermheer. Bij mij zou het effect tegengesteld zijn en zou het einde spel, einde contact zijn. Vrees voelen voor de pijn, voor het onverwachte, voor het niet voorzien van zijn handelingen, voor het overgaan van een zachte grens, dat is allemaal prima. Maar ik wil geen angst voor hem, als persoon, voelen. Ik wil me veilig, vertrouwd voelen.  Dan ontstaat de situatie dat ik kan en wil doen aan datgene hij van me vraagt. Niet uit angst voor hem als persoon maar met het besef dat hij het volste vertrouwen heeft dat wat hij van mij vraagt, ik ook kan opbrengen/volbrengen.

Wat dat betreft gaat het misschien meer richting coaching en mentoring weliswaar met stevige en ferme hand maar toch:-)  .. ik vind het fijn als hij me motiveert met woorden, me stimuleert om het vol te houden, om rustig te blijven, me aanmoedigt door te zeggen dat ik het goed doe. En dat kan hij weliswaar op een hele vileine manier doen, ik ben nog nooit bang voor hem geweest, nooit dat ik hem niet meer herkende, dat hij veranderd leek in een ander persoon. Gelukkig niet, angst is niet mijn trigger en hij heeft die ambitie ook niet.

Ik ben blij met hem !